Nanomalzeme, Metal Tozları, Nano Metal Tozları, Aşındırıcı Tozlar, Karbürler

Grafen oksit ve indirgenmiş grafen oksit, iki önemli grafen türevidir. Bu iki malzeme kimyasal bileşimlerindeki farklılıklardan dolayı farklı kimyasal ve yapısal özellikler gösterir. En belirgin farklılıkları elektriksel iletkenlik, hidrofilik davranış, mekanik dayanım ve dağılabilirlikleridir. Enerji depolama uygulamaları, sensörler, süperkapasitörler, güneş pilleri ve biyomedikal uygulamalarda farklı özellikler aranır.

Grafen ve Türevleri

Elmas ve grafit gibi karbon allotropları, keşfedildikleri günden bu yana en önemli malzemeler arasında yer almıştır. Grafit, üst üste dizilmiş altıgen karbon kristal tabakalardan oluşur. Doğal yollardan oluşur ve doğal koşullar altında en kararlı karbon allotropudur. Grafit, 1500’lü yıllardan beri birçok farklı amaç için kullanılmıştır; ancak en önemlisi, grafenin keşfedilmesinde rol almıştır. Grafen, altıgen kafes yapıda, tek atom kalınlığında bir karbon levha veya tek katmanlı grafit olarak tanımlanır. Sıklıkla “mucize” malzeme olarak anılan grafen, benzersiz özelliklerinden dolayı büyük ilgi görmüştür. Günümüzde bilinen en ince ve en hafif malzemedir. Çekici özellikleri arasında güçlü elektrik iletkenliği (106 S cm − 1), güçlü termal iletkenlik (5000 W m − 1 k − 1), yüksek mekanik mukavemet (~ 40 N m − 1), yüksek elastisite modülü (1 TPa) , optik geçirgenlik (~% 97,7) ve geniş özgül yüzey alanı (~ 2600 m2 g − 1) bulunur. Ne yazık ki, bu malzemenin sentezi -özellikle endüstriyel ölçeklerde- zordur. Bu nedenle, grafenin keşfi, grafen oksit (GO) ve indirgenmiş grafen oksit (rGO) gibi türevlerinin keşfedilmesine yol açmıştır.

Grafen Oksit

Grafen oksit, grafenin oksitlenmiş formu olarak kabul edilir. Grafen oksidin keşfi, grafenin keşfedilmesinden çok daha öncedir. 1859’da GO ilk olarak grafitin oksidasyonu ve pul pul dökülmesiyle sentezlenmiştir. Bununla birlikte, grafenin keşfine kadar grafen oksit önemsiz bir malzeme olarak görüldü. Grafenin keşfedilmesinden sonra grafen oksit de grafen elde etmenin uygun bir yolu olarak dikkatleri çekmeyi başardı. Bu noktadan sonra grafen oksit üzerine yapılan çalışmalar hız kazandı ve çeşitli uygulamalara entegre edildi. GO sentezi esas olarak tepeden aşağı yaklaşımla üretilir. Grafitin güçlü oksidanlar veya sülfürik asit ve potasyum permanganat ile işlenmesi ve ardından sonikasyon ve kayma gerilimi gibi mekanik eksfoliyasyon yöntemleriyle elde edilir. Bununla birlikte, kimyasal buhar çökeltme (CVD) gibi aşağıdan yukarı sentez yöntemleriyle GO elde etmek de mümkündür. Üretim süreci sırasında grafit tabakalarının sp2 yapısı bozulur ve karboksil, hidroksil veya epoksi grupları gibi birkaç farklı oksijen içeren fonksiyonel gruplar elde edilir. Grafit katmanlarının oksidasyonu, katmanlar arasındaki aralığı artırır. Sonraki eksfoliyasyon aşaması, homojen grafen oksit katmanlarından oluşan bir çözelti elde etmek için grafit oksit katmanlarının birbirinden ayrılması ile yapılır. Başlangıç malzemesi olarak kullanılan grafitin ilk oksidasyon koşulları, verilen enerji, enerji kaynağı ve yanal boyutu gibi farklı parametreler, ortaya çıkan GO yapısı ve oksidasyon seviyesi üzerinde güçlü etkiye sahiptir. Bu parametrelerin manipülasyonu yoluyla, GO’nun özelliklerinde değişiklikler yapmak mümkündür. Özellikle oksidasyon seviyesi, GO levhaların kimyasal değişkenliğini güçlü bir şekilde etkiler.

Sp2 bağlarının parçalanması özelliklerin değişmesine neden olur. Grafen oksit, oksidasyon derecesine bağlı olarak yalıtkan veya yarı iletken bir davranışa neden olan düşük elektrik iletkenliği gösterir. GO levhaların özgül yüzey alanı yaklaşık 890 m2g-1’dir. GO, 207.6 ± 23.4 GPa elastisite modülü ve 120 MPa kırılma mukavemeti ile yüksek mekanik mukavemet gösterir. GO tabakalarının epoksi ve hidroksi grupları, karbon bazal düzleminde bulunurken, karboksil grupları kenarlarda bulunur. GO yapısında değişken miktarlarda karbonil, fenol, lakton ve kinin de gözlenir. Fonksiyonel grupların bolluğu, büyük ölçüde oksidasyon seviyesine bağlı olan hidrofilik bir davranış sağlar. GO tabakaları, yüksek elektrik yük barındıran yapıları ve hidrofilik olmalarından dolayı iyi çözünürler. Geniş bir konsantrasyon aralığında kararlı dispersiyonlar oluşturabilirler. Ek olarak, yüzey ve çözücü arayüzü arasındaki hidrojen bağı nedeniyle etilen glikol, dimetilformamid (DMF), n-metil-2-pirolidon (NMP), tetrahidrofuran (THF) gibi organik çözücüler içinde dağılabilirler. Grafen oksit oksitlenmiş içerdiği oksit bileşiklerinden dolayı transparan özellik gösterir.

Figür: Grafen Oksit SEM Görüntüsü

İndirgenmiş Grafen Oksit (rGO)

Grafen oksidin indirgenmesi, grafen benzeri davranışların sağlanması için oldukça ilgi çekici bir yoldur. İndirgenmiş grafen oksit yapıları elde etmek için kimyasal, termal veya foto-termal indirgeme yöntemleri kullanılır. Ancak rGO (indirgenmiş grafen oksit), asla saf grafen yapısında elde edilemiyor. Ciddi indirgemeden sonra bile rGO, GO’nun kimyasal oksidasyon sentezinden geriye kalan oksijen ve yapısal hataları içermeye devam eder. RGO sentezi için kullanılan kimyasal indirgeme ajanları genellikle NaB gibi inorganik veya fenil hidrazin hidrat veya hidroksilamin gibi organik ajanlardır. Termal indirgenme, 300 ° C-2000 ° C arasında, indirgenme atmosferinde gerçekleşir. Son olarak, GO’nun fototermal indirgenmesi, 390 nm’nin altındaki dalga boylarında (enerji> 3,2 eV) doğrudan bir lazer ışınıyla yapılabilir. Çalışmalar termal indirgeme yöntemlerinin kimyasal indirgeme yöntemlerine göre avantajlı olduğunu göstermektedir. Kimyasal indirgeme yöntemleriyle sadece daha düşük bir indirgeme seviyesi elde edilmez, aynı zamanda yöntemlerde kullanılan indirgeme ajanları da oldukça toksiktir. Termal indirgeme yöntemleri, yüksek indirgeme seviyeleri ve nispeten çevre dostu süreçleri nedeniyle daha avantajlıdır. Ortaya çıkan ürünün karbon / oksijen oranı önemli bir özelliktir. C / O oranı ne kadar yüksekse, rGO’nun özellikleri saf grafene o kadar yakın olur. İndirgeme süreci, GO’nun yapısal özelliklerinde, mekanik mukavemetinde, stabilitesinde, çözünürlüğünde ve reaktivitesinde büyük değişikliklere neden olur. Bu değişiklikler doğrudan GO yapısındaki oksijen içeren bileşiklerin ortadan kaldırılması ve indirgeme işleminden sonra sp2 yapısının tekrar oluşması ile ilgilidir. GO indirgeme işleminin en önemli etkilerinden biri, elektrik iletkenliğinin 6300 S cm-1’e kadar artması ve 320 ’e ulaşan yüksek mobilitedir. İndirgenme işlemi sırasında rGO’nun yüzey alanı da artar. rGO levhaları, elastisite modülü ~ 1.0 TPa ve grafene oldukça yakın olan ~130 GPa mukavemeti ile güçlü mekanik mukavemet gösterir. GO’nun aksine, indirgenmiş grafen oksit, yapının artan C / O oranı nedeniyle hidrofobik bir davranış kazanır. RGO’nun hidrofobikliğinden kaynaklanan bu malzemenin çözünürlüğü de indirgeme sonrasında azalır. Çözünürlüğe ek olarak, rGO’nun koloidal davranışı da kritik pıhtılaşma konsantrasyonunu azaltan indirgeme sürecinden etkilenir. Her ne kadar grafen yapısı GO’nun azaltılmasıyla tam olarak grafen yapısına sahip olmasa da indirgenmiş grafen oksit; kontrol edilebilir işlevsellik, yüksek elektrik ve ısıl iletkenlik, başlangıç malzemesinin mevcudiyeti, ucuz ve ölçeklenebilir hazırlama süreci gibi yararlı özelliklerini hala muhafaza etmektedir.

Fİgür: İndirgenmiş Grafen Oksit SEM Görüntüsü

Grafen Oksit ve İndirgenmiş Grafen Oksit

Hem grafen oksit hem de indirgenmiş grafen oksit, grafenin değerli türevleri olarak geliştirilmiştir. Bununla birlikte, hem yapısal hem de kimyasal özelliklerinde kritik farklılıklar gösterirler. Yukarıdaki bölümlerde bahsedildiği gibi, GO ile rGO arasındaki temel fark, yapılarındaki C/O oranıdır. GO yapılarında C/O oranı çok düşükken, neredeyse sıfır oksijen içeriğine sahip olan rGO yapılarında çok daha yüksektir. GO ve rGO arasındaki diğer farklar esas olarak C/O oranları arasındaki bu farktan kaynaklanmaktadır. En önemli fark, bu iki malzemenin elektriksel iletkenliği olarak kabul edilir. GO yalıtkan veya yarı iletken davranış gösterirken, rGO yüksek elektrik iletkenliği (6300 S cm – 1) gösterir. GO ve rGO’nun iletkenlikleri arasındaki bu fark, bu iki malzeme için farklı uygulama olanakları sağlar. GO ve rGO yapıları arasındaki bir diğer önemli fark, spesifik yüzey alanıdır. GO, saf grafenin son derece yüksek yüzey alanını (~ 2600 m2 g − 1) yakın olan rGO yapısına kıyasla nispeten daha düşük yüzey alanına (890 m2g-1) sahiptir. GO’nun mekanik mukavemetinin de rGO’dan daha düşük olduğu bulunmuştur. GO’nun elastik modlünün, rGO ve grafenin neredeyse yarısı olduğu saptanmıştır. Oksijen içeren bileşiklerin bir diğer önemli etkisi, artan yüzey yükünün neden olduğu hidrofilik davranıştır. Bu nedenle, GO yapıları hidrofilik davranış gösterirken, rGO oksijen içeren bileşiklerin kaybından dolayı hidrofobik davranış gösterir. Hidrofilik / hidrofobik davranış arasındaki farklar ayrıca GO ve rGO’nun dağılabilirliğinde de farklara neden olur. Grafen oksit, sulu ortamda yüksek dağılabilirlik gösterirken, rGO çok daha düşük dağılabilirlik gösterir. Örneğin, rGO’nun oksijen içeriği% 31’den% 9’a düşürüldüğünde, sonikasyondan sonra malzemenin dağılabilirliği 8’den 2.5 ug/ml’ye düşmüştür. Ek olarak, rGO’nun koloidal davranışı dağılabilirlikle aynı eğilimi izler. GO ve rGO’nun farklı özelliklerinin her ikisi de bilim camiasında ve endüstride çeşitli uygulamalar bulmuştur.

İndirgenmiş Grafen Oksit ve Grafen Oksit Uygulama Alanları

Enerji Depolama

rGO, enerji depolama uygulamaları için lityum iyon, lityum sülfür ve lityum oksijen pillerinde kullanılır. Bu malzemenin yüksek yüzey alanı, yüksek kapasiteli enerji depolama cihazları elde etmek için büyük bir avantaj sağlar. Şarj edilebilir pillerin anot ve katot malzemelerinde yüksek iletkenliğinden dolayı kullanılmaktadır. İletken karbon ağı, etkili iyon transferini ve elektron değişimini destekler. Dahası, lityumun grafen düzlemindeki yüksek yayılma gücü hız kapasitesini artırır. Örneğin, Fe2O3 nanopartikülleri ile desteklenen rGO levhalar 1227 mAh g-1 şarj kapasitesi sergileyen Li-ion piller için bir anot malzemesi olarak kullanılır. RGO anot elektrotları üzerine yapılan birkaç farklı çalışma, rGO’nun yüksek kapasiteli enerji depolama uygulamaları için uygun bir malzeme olduğunu göstermiştir. Ayrıca rGO g katot malzemesi olarak da kullanılabilmekte. Anot malzemelerinin aksine, yüksek kapasiteli katot elektrotlar için, rGO yapısında yüksek miktarda fonksiyonel oksijen içeren bileşikler gereklidir. Şarj edilebilir piller de yapılarında GO kullanmaktadır. rGO’ya benzer şekilde, GO malzemesinin yüksek özgül yüzey alanı, bu malzemelerin yüksek kapasitesi için önemlidir. Ek olarak, GO yüzeyindeki oksijen içeren bileşikler, elektrokimyasal malzemeler için aktif bağlanma noktaları oluşturur. GO’nun elektriksel özellikleri, oksijen içeren bileşiklerin konsantrasyonlarını değiştirerek ayarlanabilse de, GO bazlı anotlar, katı elektrolit ara faz (SEI) oluşumu ve Li-iyonların oksijen fonksiyonel grupları ile reaksiyonu nedeniyle zayıf döngü kapasitesi gösterir. GO, Li-ion pillerin anot malzemelerinde zayıf performans göstermesine rağmen, katot malzemelerinde başarıyla kullanılmıştır. Örneğin, GO / LiFeSO4F kompoziti, lityum iyon piller için gelişmiş döngü stabilitesi ve hız kapasitesi için bir katot materyali görevi görür. GO kompozitler ayrıca yüksek enerji yoğunluklu pillerin geliştirilmesi için Lityum-sülfür pillerde kullanılır. Örneğin, Sülfür ve lityum polisülfitler, GO yapısı üzerindeki reaktif fonksiyonel gruplar kullanılarak GO malzemesi üzerinde immobilize edilebilir. GO ile sülfür veya polisülfidler arasındaki güçlü etkileşim, 950–1400 mAh g-1’lik yüksek geri dönüşümlü lityum / sülfür hücrelerine ve 50’den fazla derin döngü için kararlı döngüye olanak tanır.

Güneş hücreleri

GO ve rGO’nun geniş özgül yüzey alanı, güneş pili uygulamaları için son derece çekici bir özelliktir. Yarı iletken özelliklerinden dolayı GO, organik fotovoltaikte delik taşıma ve elektron engelleme tabakası ve etkili bir arayüz tabakası (IFL) olarak kullanılır. GO, termal ve çevresel stres altında aktif katman-IFL arayüz kararlılığını artırarak cihazların dayanıklılığını önemli ölçüde artırır. Ayrıca GO, boyaya duyarlı güneş pillerinin katot malzemelerinde rGO-TaON kompozit ve çok duvarlı karbon nanotüp-rGO nanoribbon gibi rGO kompozitlerinin karşı elektrotları ile kombinasyon halinde kullanılır.

Sensörler

Hem GO hem de rGO, gaz algılama uygulamalarında kullanılır. rGO, yüksek yüzey alanı ve elektriksel iletkenliği ile dikkat çekerken, GO aktif yüzey ve yüksek yüzey alanı sayesinde iyi algılama yetenekleri sergiliyor. rGO / CuFe2O4 nanokompozit, rGO iletkenliğini ve CuFe2O4’ün algılama yeteneğini kullanan yüksek performanslı bir NH3 gaz sensörü için kullanılır. Öte yandan, trimetilamin (TMA) gaz algılama için grafen oksit ve bakır oksit (GO / Cu2O) nanokompozit bazlı sensörler kullanılır. Sistem, 60 günde iyi hassasiyet, tersinirlik, seçicilik ve kararlılık gösterir. Ek olarak, hem rGO hem de GO nanokompozitlerinin hidrojen, nitrojen dioksit ve nem için iyi bir sensör olduğu bulunmuştur.

Süper kapasitörler

Süper kapasitörler, elektrokimyasal çift katmanlı kapasitansa (EDLC) dayalı olarak çalışır ve bir elektrot ile bir elektrolit arasındaki elektrokimyasal arayüzde nanoskopik yük ayırma yoluyla enerji açığa çıkarır. rGO, yüksek elektrik iletkenliği, özgül yüzey alanı ve döngüsel kararlılığı nedeniyle yeni nesil süper kapasitör uygulamaları için iyi bir aday olarak kabul edilir. Süper kapasitör elektrotlarının geliştirilmesinde rGO / Zn / PCz, rGO-karbon siyahı ve rGO / ZnO gibi birkaç farklı rGO nanokompoziti kullanılmaktadır. Bu süper kapasitörlerin kapasitansı, 33,80 F / g’ye kadar artırılarak yüksek güç (P = 442,5 W / kg) ve enerji depolama (E = 1,66 Wh / kg) yetenekleriyle sonuçlanır. Ek olarak, süper kapasitör uygulamaları için aerojel formunda indirgenmiş grafen oksit de kullanılır ve yüzey alanını ve dolayısıyla süper kapasitörün kapasitansını daha da arttırır. Bununla birlikte, rGO ile karşılaştırıldığında süper kapasitör uygulamaları için GO üzerine yapılan çalışmalar, GO malzemesinin düşük elektriksel iletkenliği nedeniyle oldukça azdır.

Membranlar

Grafen oksidin kimyasal olarak aktif ve gözenekli yapısı, membran özelliklerinin ve ayırma performansının iyileştirilmesi için kullanılmıştır. GO-polimer kompozitler, O2 / N2 ve CO2 / N2 ayırma uygulamaları için kullanılır. Dahası, membran yapısına GO dahil etmek, membranın mekanik özelliklerini iyileştirir.

Biyosensörler

RGO ve GO kompozitleri optik, elektrokimyasal ve alan etkili transistör (FET) biyosensörler olarak kullanılır. Bu kompozitler genellikle platin ve gümüş gibi metal nanopartiküller veya polimerler içerir. Biyouyumlu GO ve rGO, glukoz, DNA, D-glukozamin, mikroRNA, DNA / RNA aptamerleri, mikro RNA, optik aptamer ve DNA mutasyonları gibi biyomoleküllerin algılanması için yaygın olarak kullanılmaktadır. GO malzemesinin floresan davranışı, kanser biyobelirteçleri glikoz, H2O2, dopamin, NA’lar, gıda toksinleri ve metal iyonları gibi farklı biyolojik molekülleri tespit etmek için optik biyoalgılama uygulamaları için kullanılır.

Biyomedikal Uygulamalar

GO, mükemmel DNA absorpsiyon özellikleri ve biyouyumluluk gösterir. GO’ya DNA bağlanmasının çok kararlı ve geri döndürülebilir bir süreç olduğu saptanmıştır. Bu özellikler, çeşitli biyo-uygulamalar için DNA bazlı grafen malzemeler hazırlanmasını mümkün kılar. GO bazlı materyaller özellikle ilaç dağılım sistemlerinde dikkat çekmektedir. GO nanosheets, çok düşük sitotoksisite ve yüksek hücresel alım gösterir, bu nedenle ilaç dağıtımı ve hücre içi floresan nanoprob için ideal nano taşıyıcılar olarak keşfedilmiştir. Etkin ilaç dağıtımı için nano-GO, GO / hidrojel bazlı anjiyojenik, hyaluronik asitle desteklenmiş GO nanohibritlerin desenli substratları, işlevselleştirilmiş GO nanopartikülleri ve polimer aşılama yoluyla GO gibi çeşitli grafen bazlı kompozitler kullanılmıştır. İlaç dağılımı uygulamalarının yanı sıra GO bazlı malzemeler de teşhis ve fototermal terapi uygulamaları için kullanılmaktadır. Alzheimer hastalığının teşhisi için florojenik resveratrol içeren GO ve hibrit GO bazlı plazmonik-manyetik çok işlevli nanoplatformlar kullanılır. Terapötik uygulamalar anlamında, ultra verimli fototermal kanser tedavisi için altın nanostarlar ve GO kombinasyonu kullanılmıştır. Ek olarak, mükemmel fototermal etki, rGO’ya kansere karşı fototermal tedavide büyük potansiyeller ve ısı kaynaklı kontrollü ilaç dağılımı sağlar.

Son olarak, hem rGO hem de GO, özel fizikokimyasal özellikleri ve benzersiz antibakteriyel mekanizmaları nedeniyle geniş bir antibakteriyel spektrum ile umut verici antibakteriyel özellikler gösterir. Gümüş ve altın gibi metaller, bu yapıların antibakteriyel aktivitesini arttırmak için genellikle GO ve rGO ile nanokompozit malzemeler olarak kullanılır. Yüksek kalitede çeşitli ZnO içeriklerine sahip ZnO / GO kompozitler ve bu kompozitler, düşük sitotoksisite ile E. coli’ye karşı üstün antibakteriyel özelliklere sahiptir. GO bazlı materyallerin antibakteriyel özellikleri ayrıca dental patojenleri öldürmek için de kullanılır.

 

Ayrıca Bakınız: Grafenin Çeşitli Sektör ve Alanlarda 60 Adet Kullanım Alanı

Sonuç

Grafen ve grafen türevleri, benzersiz özelliklerinden dolayı önemli malzemeler haline gelmiştir. Özellikle grafen oksit ve indirgenmiş grafen oksit, değerli, düşük maliyetli, kolayca elde edilebilen grafen türevleri olarak kabul edilir. rGO (indirgenmiş grafen oksit), saf grafene benzer özellikleri ile dikkatleri çekiyor. GO (grafen oksit) ilk önce grafen sentezi için bir ara malzeme olarak düşünüldü, ancak o zamandan beri çeşitli farklı uygulamalar için kullanıldı. GO, grafit tabakalarının oksidasyonu ve pul pul dökülmesiyle elde edilir ve karbon bazal düzleminde ve kenarlarında karboksil, hidroksil veya epoksi grupları gibi önemli miktarda oksijen içeren bileşikler içerir. rGO, oksijen içeren grupların miktarında önemli bir azalmaya neden olan GO’nun kimyasal veya termal indirgenmesi ile elde edilir. C / O oranı arttıkça rGO yapısı özellikleri bozulmamış grafene daha çok benzer. Kimyasal ve yapısal farklılıklar nedeniyle, GO ve rGO farklı mekanik, elektriksel ve kimyasal özellikler gösterir. GO ve rGO arasındaki en önemli farklardan biri bu malzemelerin elektriksel iletkenliğidir. GO, yalıtkan veya yarı iletken davranış gösterirken, rGO neredeyse özellikleri bozulmamış grafen kadar iyi olan mükemmel elektriksel iletkenlik gösterir. Oksijen içeren bileşiklerin ortadan kaldırılması, GO’ya kıyasla rGO materyalleri için daha yüksek bir spesifik yüzey alanına yol açar (spesifik yüzey alanı yüzey alanının özkütleye oranıdır). Diğer bir ayırt edici özellik, hidrofilik / hidrofobik davranıştır. GO güçlü hidrofilik davranış gösterirken, rGO hidrofobik davranış gösterir. Dahası, rGO’nun mekanik özellikleri GO’nun mekanik özelliklerinden çok daha üstündür. Öte yandan GO, rGO’ya kıyasla çok daha iyi dağılabilirlik ve koloidal özellikler gösterir. GO ve rGO’nun ilginç özellikleri çeşitli farklı uygulamalarda kullanılmaktadır. GO ve rGO nanokompozitleri, enerji depolama uygulamaları, sensörler, biyosensörler, biyomedikal uygulamalar, güneş pilleri ve süperkapasitörlerde yaygın olarak kullanılmaktadır. Her iki malzemenin de yüksek yüzey alanı, tüm bu uygulama alanları için büyük bir avantajdır. RGO’nun yüksek iletkenliği, Li-ion pillerin anot malzemesinin kapasitesini ve döngüsel kararlılığını iyileştirmek için kullanılır. Öte yandan GO’nun kimyasal aktivitesi, Li-ion pillerin katotunda kullanılır. Li-ion pillere ek olarak GO ve rGO, Lityum-sülfür ve lityum-oksijen pillerdeki yüksek kapasiteli uygulamalar için de kullanılır. Benzer şekilde, süper kapasitörlerin kapasitansını artırmak için GO ve rGO kullanılır. GO’nun biyouyumluluk ve DNA bağlanma özelliklerinin, ilaç dağıtımı, teşhis ve terapötik uygulamalar gibi biyomedikal uygulamalarda faydalı olduğu bulunmuştur. GO bazlı nanokompozitler, kanser tedavisi uygulamaları ve Alzheimer hastalığını teşhis etmek için kullanılır. Sonuç olarak, grafen türevleri GO ve rGO, enerji depolama, elektronik, sensörler ve biyo-tabanlı uygulamalarda grafen bazlı uygulamalar için gelecek vaat eden malzemelerdir.

References

1.Raslan, A., del Burgo, L. S., Ciriza, J., & Pedraz, J. L. (2020). Graphene oxide and reduced graphene oxide-based scaffolds in regenerative medicine. International Journal of Pharmaceutics, 119226.

2.Suk, J. W., Piner, R. D., An, J., & Ruoff, R. S. (2010). Mechanical properties of monolayer graphene oxide. ACS nano, 4(11), 6557-6564.

3.Ling, S. (2019). Structure and synthesis of graphene oxide. Chinese Journal of Chemical Engineering.

4.McCoy, T. M., Turpin, G., Teo, B. M., & Tabor, R. F. (2019). Graphene Oxide: Surfactant or Particle?. Current opinion in colloid & interface science.

5.Lawal, A. T. (2019). Graphene-based nano composites and their applications. A review. Biosensors and Bioelectronics, 111384.

6.Singh, R. K., Kumar, R., & Singh, D. P. (2016). Graphene oxide: strategies for synthesis, reduction and frontier applications. RSC advances, 6(69), 64993-65011.

7.Xia, M. Y., Xie, Y., Yu, C. H., Chen, G. Y., Li, Y. H., Zhang, T., & Peng, Q. (2019). Graphene-based nanomaterials: the promising active agents for antibiotics-independent antibacterial applications. Journal of Controlled Release.